Ook gewoon een hond

Als instructeur zijnde heb je een voorbeeldfunctie. Dit betekent automatisch dat mensen de verwachting hebben dat honden van instructeurs perfecte honden zijn. Ook onze honden zijn echter maar gewoon hond en ook instructeurs zijn maar gewoon mens. Oftewel, honden van instructeurs zijn niet altijd perfect. Net als iedere andere hond hebben honden van instructeurs soms een rugzakje, dat wil zeggen dat ze te maken hebben gehad met (negatieve) leerervaringen. Het voordeel echter van instructeur zijn is dat we het gedrag van onze honden begrijpen en hen hierdoor zo goed mogelijk kunnen begeleiden.

Mijn reu, Whisper, vloog als 8 weken oud pluizenbolletje al niet heel vriendelijk achter een kind aan. Hij was nog maar net een paar dagen bij mij en had bij mij nog geen ontmoetingen gehad met kinderen. Toch zat er blijkbaar al iets in zijn rugzakje, zo jong als hij was. Hij vond kinderen eng en wat doe je met iets dat je eng vindt? Dat probeer je weg te jagen. En dat is precies wat mijn kleine pluizenbolletje deed. Wat hij heeft meegemaakt weet ik niet en dat doet er ook niet toe. Feit is dat hij op jonge leeftijd al een angst voor kinderen had ontwikkeld. Aan mij de taak om dit te begeleiden. Whisper bleek een ontzettend gevoelige en onzekere reu. En al snel had hij geleerd dat het beter is om datgene wat je eng vindt weg te jagen. Whis heeft dus een periode gehad waarin hij uitviel naar alles: mensen die te dichtbij kwamen of hem wilden aaien, kinderen, andere honden. Ik had een reu waarbij ik continu om me heen moest kijken als ik met hem wandelde. Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder en heb ik een fantastische hond. We sporten samen en wandelen waar we maar willen, hij kan los lopen tussen kinderen (maar ik zorg dat ik er altijd bij ben en laat hem nooit aaien door een kind) en hij gaat probleemloos mee met de uitlaatservice. Kortom: ik ben ontzettend blij dat ik zo ver met hem ben gekomen! Het heeft mij ontzettend veel tijd gekost om dit zo te trainen en het resultaat mag er zijn. MAAR: Whis zal altijd een onzekere reu blijven. En het rugzakje blijft hij altijd bij zich dragen. Dit is inmiddels ook gevuld met positieve leerervaringen, maar het betekent wel dat hij soms nog wel eens een persoon tegenkomt die hij eng vindt en waar hij vervolgens luid blaffend omheen blijft draaien. Voor de buitenstaander lijkt dit dan een agressieve hond. Ik weet echter dat dit zijn onzekerheid is die naar boven komt.

Ik ben ontzettend trots dat, toen hij laatst werd besprongen door een ietwat brutale pup, hij die pup volledig negeerde. Of op momenten dat we honden tegenkomen waarbij ik twijfel of dat goed zal gaan en ik hem bij me roep, en hij vervolgens gewoon los langs die hond kan lopen, omdat we op dat moment dan samen kunnen spelen en we daar samen helemaal in op kunnen gaan. De enge hond kan hem dan zelfs besnuffelen en Whis negeert hem volledig. Hoe gaaf is dat? Hoe gaaf is het dat een hond die zo veel problemen had nu zo geweldig opgegroeid is? Toch zien buitenstaanders vaak alleen het gedrag dat hij op dat moment vertoont en bestempelen het als agressief. En dat is begrijpelijk. Niet iedereen heeft opleidingen gedaan in hondengedrag, dus is het logisch dat dit soort conclusies getrokken worden. Het is echter niet altijd leuk. Ook instructeurs zijn immers maar mensen Meer over dit onderwerp kun je lezen in dit artikel over angst(agressie).

Mijn teefje Sela heeft op dit moment even een probleempje met loslopen. Dat loslopen gaat perfect, het bij mij komen wat minder. Dat heeft met name te maken met het feit dat ze de handeling van het aanlijnen niet prettig vindt en dat deze meid ontzettend slim is en een kei in associƫren. Mijn hele trukendoos is al overhoop gehaald en hoewel ik perfect inzicht heb in haar gedrag, heb ik toch een blinde vlek waardoor ik het even niet zo 1-2-3 opgelost krijg. Dus wat doe je dan? Je vraagt een andere instructeur om je op jouw blinde vlek te wijzen. Want jaja, ook instructeurs zijn maar mensen en soms kan het wel eens fijn zijn als je even iemand hebt om mee te kijken

Het grote voordeel van het niet hebben van perfecte honden waarbij alles vanzelf gaat, is dat je je hierdoor ontzettend goed kunt verplaatsen in je cursisten. Ja, ik weet wat het is om een uitvallende hond te hebben. Ja, ik weet hoe hard je moet werken om een gedragsprobleem op te lossen. Ja, ik weet dat je soms onbedoeld of onbewust zelf de mist ingaat waardoor iets niet helemaal gaat zoals het hoort. En ook: ik denk dat dit mij sterker maakt in mijn werk als instructeur.